NO OIL: ένα νέο κίνημα γεννιέται;

Γράφει ο Ηλίας Τουμασατος

Τα κοινωνικά κινήματα συνήθως ξεκινούν από τη βάση και είναι μια μορφή αυτοοργάνωσης της κοινωνίας. Στην δεκαετία που τελειώνει, και μεσούσης της οικονομικής κρίσης είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά κινήματα, με προεξάρχον αυτό των Αγανακτισμένων, αλλά και κινήματα πώλησης προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, εναλλακτικά νομίσματα, που άλλα γνώρισαν μικρότερη, κι άλλα μεγαλύτερη απήχηση.

 

 

Οι πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις και συμφωνίες για εξορύξεις υδρογονανθράκων στη δυτική Ελλάδα, στο Ιόνιο πέλαγος και ανοιχτά της Κρήτης, συμφωνίες που φέρουν υπογραφή δεξιών και αριστερών κυβερνήσεων, φαίνεται ότι έδωσαν το έναυσμα για να γεννηθεί ένα καινούριο κίνημα, το κίνημα “No Oil” ενάντια στις εξορύξεις. Στα νησιά του Ιονίου αλλά και στην Ήπειρο δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες πολιτών, που προέρχονται από διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, που έχουν αναλάβει πολλές δράσεις και πρωτοβουλίες προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για ένα θέμα που η αλήθεια είναι ότι “παίζει” στα μέσα, ως μια μεγάλη ευκαιρία για να γίνει η χώρα μας κάτι σαν την Κύπρο, πολύφερνη ενεργειακή νύφη για τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες.

Οι δράσεις ξεκίνησαν από συλλογές υπογραφών, ανοιχτές συνελεύσεις, πορείες, συναυλίες, αρθρογραφία σε όλες σχεδόν τις περιοχές που φαίνεται να επηρεάζονται από τις συμφωνίες περί εξορύξεων. Και φαίνεται ότι σταδιακά κλιμακώνονται και γίνονται δυναμικά παρεμβατικές – την Κυριακή 23-11-2019 μέλη του κινήματος έδωσαν το “παρών” στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων στο θέατρο “Κέφαλος” του Αργοστολίου. Η ένταση που δημιουργήθηκε δείχνει ότι το κίνημα μάλλον ήρθε για να μείνει.

Η διεθνής συγκυρία (η αυξανόμενη ανησυχία για την κλιματική αλλαγή και η δημοσιότητα των περιβαλλοντικών δράσεων – με την Γκρέτα Τούνμπεργκ να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο) είναι ευνοϊκή, ωστόσο το “No Oil” δεν φαίνεται να είναι απλώς η τοπική απόχρωση μιας διεθνούς τάσης. Κι αυτό φαίνεται από τη μαζικότητα της αποδοχής που φαίνεται να έχει το κίνημα στους πολίτες που δεν συμμετέχουν στη δράση του, αποδοχή που φαίνεται σχεδόν καθολική. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει τις εξορύξεις στο Ιόνιο, κι αυτό αποτυπώνεται ακόμα και στις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο μεγαλύτερος φόβος, είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που πολλοί φοβούνται ότι θα επέλθει, όχι μόνο από ένα τυχόν ατύχημα, αλλά και από τη γενικότερη επιβάρυνση  από μια τέτοια δραστηριότητα, τη στιγμή που σε όλον τον κόσμο όλοι θέλουν να εγκαταλείψουν αυτές τις μορφές ενέργειας για περισσότερο “πράσινες”

Ο φόβος μεγαλώνει και από μία ακόμη παράμετρο: την υψηλή σεισμικότητα της περιοχής, που είναι η πλέον σεισμογενής της Ευρώπης – πράγμα που δημιουργεί μεγαλύτερη ανησυχία. Αλλά και οι επιχειρηματίες της περιοχής, που, ιδιαίτερα στα νησιά, ζουν κυρίως από τις τουριστικές υπηρεσίες, δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τις εξορυκτικές πλατφόρμες που θα αλλοιώσουν το φυσικό τοπίο της περιοχής.  Το ίδιο και οι κάτοικοι, που δεν θέλουν να χάσουν τον μικρό τους παράδεισο, ή απλώς είναι ιδεολογικά αντίθετοι στην κερδοσκοπία των μεγάλων εταιριών

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το κίνημα φαίνεται να έχει την αποδοχή πολιτών απ’ όλα τα φάσματα του πολιτικού σκηνικού – κι αυτό μάλλον φαίνεται από τη σχετική αμηχανία των επίσημων κομμάτων να πάρουν ξεκάθαρη θέση ή ακόμα και να επιχειρήσουν να το “πατρονάρουν”.

Στην Ελλάδα που δεν φημίζεται για μεγάλες επιτυχίες και ευρεία αποδοχή του οικολογικού κινήματος (ας αναλογιστούμε πόσο συνεπείς είμαστε με πολύ απλούστερα πράγματα, όπως η ανακύκλωση), φαίνεται ότι για πρώτη φορά εξελίσσεται ένα δυναμικό οικολογικό-πολιτικό κίνημα. Θα αντέξει; Οψόμεθα!

Πηγή: mikropragmata.lifo.gr