Μπαμ. Μπαμ. Η αρχή του τέλους σηματοδοτείται από δύο ξερούς κρότους κι έναν αιμόφυρτο άντρα με σοβαρά τραύματα στο πρόσωπο, το θώρακα και το δεξί χέρι: η αυτοσχέδια βόμβα εκρήγνυται πρόωρα στα χέρια του ανθρώπου που πήγε να την τοποθετήσει στα εκδοτήρια της Hellas Flying Dolphins στο λιμάνι του Πειραιά κι αυτό που ακολουθεί είναι ένα εκκωφαντικό ντόμινο.
Βλέπετε, ο άντρας που τραυματίστηκε στις 29 Ιουνίου του 2002 ονομαζόταν Σάββας Ξηρός και το γεγονός πως συνελήφθη αποτέλεσε το έναυσμα για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης που το όνομά της αποτελείτο από έναν συμβολικό αριθμό πλάι σ’ έναν χαρακτηριστικό μήνα.
Την «έλεγαν» 17 Νοέμβρη και πριν από μιάμιση δεκαετία τα κυριότερα μέλη της κλείστηκαν στη φυλακή- του αρχηγού της συμπεριλαμβανομένου.
Ή μήπως όχι;
«Ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση»
Το ειδεχθές «μενού» της 27ετούς της δράσης (1975-2002) περιελάμβανε, δυστυχώς, πληθώρα χτυπημάτων: ξεκινώντας από τις 23/12/1975 και τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς έως και τις 8/6/2000, ημέρα που δολοφονήθηκε ο Βρετανός στρατιωτικός ακόλουθος Στήβεν Σόντερς, η 17Ν προκάλεσε συνολικά το θάνατο 23 Ελλήνων και ξένων πολιτικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, διπλωματών, οικονομικών παραγόντων και πολιτών.
Ανάμεσά τους, φυσικά, και ο Παύλος Μπακογιάννης, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο στις 26 Ιουνίου του 1989, σε μια παγκοίνως γνωστή υπόθεση που πήρε τεράστιες, όπως αναμενόταν, διαστάσεις.
Μετά τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2002 και την σύλληψη του Σάββα Ξηρού, συνολικά 14 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν ως μέλη της οργάνωσης και κατέληξαν στη φυλακή με ποινές που κυμαίνονταν από 8 χρόνια έως και 17 φορές ισόβια.
Τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή έλαβε, φυσικά, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, ο οποίος κατηγορήθηκε συνολικά για 963 αδικήματα και λογίζεται από τους πάντες ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη.
Ο ίδιος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως όλο αυτό είναι μια τεράστια πλεκτάνη και πως οι ξένες υπηρεσίες με την «ανοχή» των ελληνικών αρχών και της πολιτικής ηγεσίας τον στοχοποίησαν, φορτώνοντάς του τα πάντα.
Τι ισχύει, ωστόσο; Υπήρξε ο «Λάμπρος» (ή «Ψηλός») ο πραγματικός αρχηγός ή μήπως έχει βάση η ιστορία του για τα «8 ιστορικά στελέχη που ήταν πάνω από μένα στην ιεραρχία»;
«Κοσμάς», «Αρριανός», «Δαμιανός», «Ανέστης», «Σαρδανάπαλος»
Συνελήφθη στις 17 Ιουλίου του 2002 από την τρομοκρατική υπηρεσία στους Λειψούς. Συνολικά του αποδόθηκαν κατηγορίες για ηθική αυτουργία σε πληθώρα αδικημάτων (δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις κ.α.), με αποτέλεσμα να του επιβληθεί ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αρνείται… μετά βδελυγμίας τις κατηγορίες, ισχυριζόμενος πως η καταδίκη του έχει υποδειχθεί από τα ξένα συμφέροντα και ότι αυτός ουδέποτε ήταν ο «εγκέφαλος» της οργάνωσης.
Μάλιστα, ο ίδιος είχε φροντίσει με επιστολή του στην εφημερίδα «Το Έθνος» ν’ αφήσει ξεκάθαρες υπόνοιες πως υπάρχουν 8 τρομοκράτες που παραμένουν ασύλληπτοι και οι οποίοι είναι ιστορικά στελέχη μεγάλου πολιτικού κόμματος της χώρας μας.
Εκείνοι, ισχυρίζεται ο Γιωτόπουλος, ήταν τα «κεφάλια» της τρομοκρατικής οργάνωσης και όχι αυτός. Δεν υπήρχε, διατείνεται, ένας αρχηγός, αλλά μια ηγετική ομάδα η οποία αν είχε συλληφθεί θα ήταν αδύνατο να στοιχειοθετηθεί κατηγορία εναντίον του.
Διαβάζουμε χαρακτηριστικά σ’ ένα σημείο της επιστολής του: «Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία.
Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Άλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν».
8 μέλη, λοιπόν, που «έτρεχαν» την Εγκληματική Οργάνωση και τα οποία είχαν εμφανιστεί στην συνάντηση κορυφής των ακροαριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων το φθινοπώρου του 1974 σε σπίτι στην Παλαιά Πεντέλη, φορώντας κουκούλες.
Ήταν ο «Κοσμάς», ο «Αρριανός», ο «Δαμιανός», ο «Ανέστης», ο «Σαρδανάπαλος» και ακόμα 3.
Ήταν πράγματι, όμως;
Πίσω από την κουρτίνα
Αποτελεί κοινό μυστικό- το κόμμα στο οποίο ανήκαν (πάντα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς Γιωτόπουλου) τα 8 συγκεκριμένα στελέχη είναι το ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι οργιώδεις φήμες, δύο εξ αυτών έφτασαν μέχρι και το αξίωμα του υπουργού, ενώ και οι άλλοι 6 κατείχαν κομβικές θέσεις.
Ωστόσο, στα όσα- με γλαφυρό, σχεδόν πειστικό θα λέγαμε τρόπο- αναφέρει ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος στην επιστολή του (την οποία μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη εδώ) υπάρχουν εμφανείς αντιφάσεις.
Κατ’ αρχάς, παρά το γεγονός πως ο ίδιος ισχυρίζεται πως τα πάντα ήταν μια πλεκτάνη εις βάρος του και αυτός ουδέποτε έκανε κουμάντο, η επιστολή του είναι «πασπαλισμένη» με τεράστιες ποσότητες οίησης και παρουσιάζει τα όσα (λέει ότι) ξέρει υπό την οπτική γωνία κάποιου ο οποίος βρισκόταν πολύ ψηλά στην ιεραρχία της οργάνωσης- κατά πάσα πιθανότητα, στη θέση του αρχηγού.
Πέραν τούτου, οι συνεχείς του υποσχέσεις πως «θα» αποκαλύψει τα ονόματα, «θα» μιλήσει με αποδείξεις, «θα» τα βγάλει όλα στο φως θυμίζουν πρόχειρη προεκλογική εκστρατεία- κι αυτό γιατί ουδέποτε κατονομάζει τους «διαβόητους» 8.
Με μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση του όλου κειμένου είναι πιο ασφαλές να πει κανείς πως ο Γιωτόπουλος στοχεύει ευθέως στ’ αταβιστικά χαρακτηριστικά της Δεξιάς, η οποία διαχρονικά κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για «συνεργασία» με την 17Ν- χωρίς ποτέ, ωστόσο, να προσκομίσει τα κατάλληλα στοιχεία που θα έκαιγαν το Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Επομένως, το ερώτημα που ευλόγως γεννάται εδώ είναι το εξής: έχει πράγματι κάτι απτό να παρουσιάσει ο «Ψηλός» ή επιχειρεί, μ’ ένα κακοπαιγμένο λεκτικό θέατρο, να δείξει ποιος κάνει ακόμα κουμάντο σε μια από καιρό «θνησιμαία» οργάνωση; Μην ξεχνάμε τον σιωπηλό καβγά (που αργότερα, βέβαια, πήρε διαστάσεις ουρλιαχτών) Κουφοντίνα- Γιωτόπουλου και τη διάσπαση της 17Ν από την στιγμή της σύλληψης των μελών της και μετά- το τοπίο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οφείλει να ξεκαθαριστεί.
Επομένως, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, η γενικότερη πεποίθηση πως η 17Ν βρίσκεται πίσω από τις φυλακής τα σίδερα, παραμένει σχεδόν «αρραγής». Όπως συνεχίζει να πλανάται, παράλληλα, και η θεωρία των 8 ΠΑΣΟΚων που ήταν πάνω από τον Γιωτόπουλο και ήταν αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις.
Αν ποτέ στο εγγύς ή μακρινό μέλλον αποδειχτεί κάτι τέτοιο, τότε η είδηση θα φέρει στο νου εκείνο τον αποκρουστικό ήχο των επιθέσεων της 17 Νοέμβρη.
Μπαμ.
Πηγή: menshouse.gr
