Σε μια από αυτές τις ωραίες μέρες που χαιρόμαστε, εμείς μόνοι μας, την ομορφιά της Φύσης της προικισμένης Κεφαλονιάς, ας αφιερώσουμε κάποιες ώρες να οδηγήσουμε στα χωριά της Παλλικής.
Από την μαγεία της Άσσου και του Μύρτου η απόλαυση του ωραιότερου Ηλιοβασιλέματος στη Μονή Κηπουρίων, θα μας γεμίσει τη ψυχή μας. Τα έργα στην Μονή προχωρούν, δεν είναι πια ένας εγκαταλελειμμένος τόπος.
Η θέα από τα Καμιναράτα απλώνει μπροστά μας την απεραντοσύνη της θάλασσας και των βουνών μας. Και αφού θαυμάσουμε τα έργα της Φύσης, ας ξεκινήσουμε την κάθοδο στην πραγματικότητα.
Δρόμοι κομμένοι, οδική σήμανση παλιά, ταμπέλες με αόρατα γράμματα, χωριά που για να έχουν πρόσβαση στο Ληξούρι πρέπει να κάνει κάποιος παρακάμψεις. Πώς πάνε αλήθεια οι κάτοικοι στο Μαντζαβινάτειο; Πώς πάνε τα παιδιά στα ονομαστά Σχολεία του Ληξουριού; Και όλα αυτά μας ήρθαν στο μυαλό μια ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου. Αναλογιστήκαμε την κατάσταση στην περίοδο των βροχών.
Στην παρέα ήμουν η μόνη Κεφαλλονίτισσα, οι άλλοι από διάφορα σημεία της χώρας. Η ερώτηση ήταν αναμενόμενη. Γιατί αυτή η εγκατάλειψη; Ο σεισμός έγινε σχεδόν πριν 5 χρόνια. Μόνον τα χωριά και οι τοποθεσίες που επισκέπτονται οι τουρίστες χρήζουν φροντίδας και προσοχής; Τί να απαντήσω;
Η Κεφαλλονιά τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξε. Ο τουρισμός έδωσε άλλη μορφή στο νησί, άλλες προτεραιότητες στους κατοίκους.
Στο νησί ζουν άνθρωποι 12 μήνες τον χρόνο, σε όλα τα μέρη του. Ας επισκεπτόμαστε τα χωριά μας και ας κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε τουλάχιστον τον τρόπο που περνούν την ζωή τους. Κυρίως στην Παλλική. Ίσως καταλάβουμε τις ανάγκες των κατοίκων, να μην αισθάνονται παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Λεώνη Ευαγγελάτου-Δάλλα
Ομότιμος Καθηγήτρια Παν. Αθηνών
Αναδημοσίευση από www.kefalonianews.gr
