Μια και η επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται, και κάποιοι δεν ζήσαμε εκείνα τα χρόνια, κάποιοι επίσης θέλουν να τα ξεχάσουμε, κάποιοι επίσης τα βάφουν ροζ… Μοιράζομαι μαζί σας ένα βίντεο που είχα φτιάξει για μια σχολική γιορτή εδώ και τρία χρόνια…υπό τους ήχους ενός γκρουπ της γενιάς μου (των Active Member). Στις επόμενες μέρες, αν δεν φάω πολύ (διαδικτυακό) ξύλο, θα ανεβάσω και ένα δυο ακόμη, από την ίδια γιορτή. Έτσι, για να μην ξεχάσουμε, τί εστί Χούντα… (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν τελείωσε το 1973, αλλά το 1974). Ελπίζω ότι κάποτε θα εκτιμήσουμε αυτά τα 45 χρόνια δημοκρατίας, με όλα τα κουσούρια της… Η δικιά μου γενιά είναι εκείνη που πιστεύω ότι δεν εκτίμησε ούτε τους αγώνες ούτε τις θυσίες των παλιότερων. Ίσως γιατί τα βρήκαμε έτοιμα και τα θεωρήσαμε όλα δεδομένα. Εμείς που μεγαλώσαμε στα 80s και στα 90s, γίναμε από “παιδιά της μεταπολίτευσης”, “παιδιά της αλλαγής”, και εν συνεχεία “παιδιά του καναπέ, του “Κλικ” και της ιδιωτικής τηλεόρασης”. Και ενώ εμείς κοιμόοομασταν… και το φιδάκι γεννούσε αυγά… και κάποιοι εκεί ψηλά μας έκοβαν μνημόνια στα μέτρα μας…
Από το fb του Ηλία Τουμασάτου
