(Από την συνέντευξη στο ράδιο ionian galaxy με τον δημοσιογράφο Σάκη Βούτο)
Σήμερα έχουμε μαζί μας τον γνωστό Γιατρό Κοινωνικής Ιατρικής, Κοινωνιολόγο και συγγραφέα Διονύση Βαλλιανάτο.
Κύριε Βαλλιανάτε, θα θέλαμε να μας κάνετε μια κοινωνικο-ιατρική περιήγηση, στα ευτράπελα της καθημερινότητας στην μέχρι τώρα περίοδο του κορωνοϊού, αλλά χωρίς βαριά επιστημονική ανάλυση, με λίγο χιούμορ θα έλεγα. Ας αναλύσουμε λίγο το πριν της καραντίνας.
Έχω μία ένσταση κ. Βούτο… Η ένσταση μου είναι στο κοινωνικό μήνυμα «υπεύθυνος πολίτης» και όχι βέβαια στο μήνυμα, αλλά σ΄ αυτούς που νομίζουν ότι το εκπροσωπούν.
Ας το αναλύσουμε. Κάποιος τέτοιος πολίτης, με συμπτώματα γρίπης, θεωρεί καλό – και βέβαια χωρίς μάσκα και γάντια – να πάει για εξέταση σε Νοσοκομείο με το λεωφορείο (επειδή ήταν μια στάση μόνο απόσταση!) ή με το μετρό (επειδή ήταν δύο στάσεις μόνο απόσταση!) κλπ. και ολοκληρώνοντας τον κύκλο των εξετάσεων γυρίζει σπίτι του.
Εάν αποδειχθεί μετά από τις εξετάσεις του ότι έχει κορωνοϊό, δεν ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει ιχνηλάτηση, γιατί απλά αναλογιστείτε μέχρι το τέλος της βάρδιας του μεταφορικού μέσου, πόσοι άνθρωποι θ΄ αρρωστήσουν στην πορεία, ερχόμενοι σ΄ επαφή με τις χειρολαβές, τα καθίσματα, τις πόρτες που έπιασε και πόσους ακούμπησε.
Βέβαια υπάρχει και η είσοδος της πολυκατοικίας (μέσω όρο έξη διαμερίσματα από τρία άτομα το καθένα, η πόρτα και τα κουμπιά του ασανσέρ, το φώς διαδρόμου και το χερούλι της δικής του πόρτας κλπ).
Επίσης στο γυρισμό από το Νοσοκομείο πιθανή στάση σε αλυσίδα τροφίμων ή σε κατάστημα ψιλικών. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε λογαριασμούς που λήγουν και επειδή δεν υπάρχει «βοήθεια στο σπίτι», πρέπει να περάσει από τράπεζα, ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.
Θα μπορούσε βέβαια σκεπτόμενος, να είχε αναλογιστεί πόσοι θα μπορούσαν να αρρωστήσουν και πόσοι θα μπορούσαν και να έχουν πεθάνει από αυτή του την ενέργεια. Δεν το κάνει όμως γιατί… αυτός είναι υπεράνω της νόσου, υπεράνω της ιατρικής σκέψης και των ανθρώπων της υγείας. Το κάνει όμως γιατί απλά… με τον υπέρμετρο ωχαδερφισμό του, σκεπτόμενος μόνο την πάρτη του… δεν ενδιαφέρεται αν πεθάνουν όλοι οι άλλοι. Το πολύ –πολύ να ζητήσει μετά για το πρόβλημα που δημιούργησε… συγγνώμη!
Σημείωση: Την ώρα που έμπαινε στο Νοσοκομείο, πέρασε από δίπλα του κάποιος άλλος παρόμοιος πολίτης, ο οποίος επειδή οι γιατροί του είπαν ότι έχει κορωνοϊό, θεώρησε καλό… να το βάλει στα πόδια! Βέβαια τρέχοντας στα πεζοδρόμια, παραλίγο να χτυπήσει κάτι άλλους παρόμοιους πολίτες μαμάδες και γονείς, που είχαν βγάλει με πολύ χαρά και υπευθυνότητα τα παιδιά τους στο καροτσάκι… για βόλτα!
Συγχρόνως κάποιοι άλλοι, γυρνούσαν ευχαριστημένοι και με μεγαλομανιακό παραλήρημα αφηγούντο το πόσο μεγάλοι και διαφορετικοί είναι αυτοί έναντι ημών των ηλιθίων(;), επειδή είχαν πάει στην γειτονική Βουλγαρία για Σαββατοκύριακο, οπότε δεν στερήθηκαν καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ, καζίνο και βόλτες στους πολυσύχναστους δρόμους και άλλες μορφές… πολυσύχναστης διασκέδασης! Τελικά την διασκέδαση μπορείς και να την περιορίσεις, την βλακεία όμως όχι γιατί… δεν έχει σύνορα!
Εκτός των ατόμων που βρίσκονται στο δρόμο και περιγράψατε ακριβέστατα με πολύ χιούμορ και σε συνέντευξη σας στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», υπάρχουν κι άλλοι που τους χαρακτηρίζεται «υπεύθυνους πολίτες;» σε εισαγωγικά βέβαια και δεν βρίσκονται στο δρόμο;
Παρότι υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλά τέτοια περιστατικά και για να κλείσουμε με την ατομική και κοινωνική ευθύνη, θα ήθελα να αναφερθώ στο ερώτημα: γιατί περιέργως(;) αμέσως με την έναρξη του προβλήματος, οι τιμές στις προστατευτικές μάσκες, γάντια και άλλα προστατευτικά μέσα υπερπολλαπλασιάστηκαν; Μια και μιλάμε για ατομική και κοινωνική ευθύνη βέβαια… σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει κάτι που λέγεται φιλότιμο… και προς Θεού, κανείς μην το μπερδέψει με το ντροπή… και την αισχροκέρδεια!
Επίσης πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα, όπου στην τηλεόραση μετά τα κοινωνικά μηνύματα κατά του κορωνοϊού, βλέπουμε διαφημίσεις για αντιβηχικά, όπου αυτοί που βήχουν… βήχουν πάνω στο χέρι τους! Αυτό στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης είναι ευθύνη κάποιων άλλων βέβαια…
Για την περίοδο της καραντίνας, τι βλέπετε στην καθημερινότητα των πολιτών και αντιδράτε κ. Βαλλιανάτε;
Αντιδρώ κ. Βούτο γιατί σε ένα τέτοιο φαινόμενο απείθαρχων συμπολιτών μας, (χαρακτηριστικό της φυλής μας), δεν ήταν καθόλου παράξενο να δούμε και αυτό, δηλ. παρ΄ ότι η έξοδος του καθ΄ ενός από εμάς από την καραντίνα του σπιτιού του πρέπει να συνοδεύεται από έγγραφη έγκριση, ορισμένοι γυρίζουν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ και μάλιστα… με έγκριση και την άδεια της αστυνομίας!
Πως γίνεται αυτό… τι θέλετε να πείτε;
Θα σας εξηγήσω αμέσως. Στις 10.00 το πρωί βγαίνει κάποιος από το σπίτι του και με έγκριση που του δικαιολογεί να πάει στην τράπεζα. Στις 12.00 τον ξαναβρίσκουμε στον δρόμο, με έγκριση που του δικαιολογεί να πάει στο super market. Επειδή εδώ στην Ελλάδα η ώρα φαγητού είναι γύρω στις 1.00μμ-2.00μμ είναι η μόνη ώρα που τον βρίσκουμε οπωσδήποτε στο σπίτι. Μετά τις 3.00μμ τον ξανασυναντάμε στους δρόμους και με έγκριση βέβαια που του δικαιολογεί να πάει για παροχή βοήθειας σε συγγενικό του πρόσωπο (βλέπετε είναι η ώρα του καφέ!). Στις 5.00μμ τον ξανασυναντάμε στους δρόμους και με έγκριση έτσι κι αλλιώς, που του δικαιολογεί να πάει στον γιατρό ή για φάρμακα. Κατά τις 7.00μμ, τον ξανασυναντάμε στους δρόμους και με έγκριση και αυτή τη φορά, που του δικαιολογεί να πάει για σωματική άσκηση (λες και όλη μέρα είχε πιαστεί να κάθεται) ή για τις ανάγκες του κατοικίδιου, όπου εκεί είδαμε κατοικίδια(;) από σκύλους, κότες, καναρίνια, χρυσόψαρα μες΄ την γυάλα, ποντικάκια κλπ. Ευτυχώς στην πατρίδα μας δεν έχουμε κατοικίδια κροκόδειλους, ελέφαντες και άλλα… συναφή!
Και βέβαια τα Σαββατοκύριακα (περιέργως τώρα τελευταία, όλοι στην επαρχία πεθαίνουν ή παντρεύονται ή βαφτίζονται Κυριακή στο διάστημα της καραντίνας) οπότε οι της πόλης, με την έγκριση της αστυνομίας… πάνε για πικ-νικ!
Κατά την γνώμη σας φταίει η αστυνομία ή ο πολίτης;
Και οι δύο κ. Βούτο. Και αυτό γιατί και οι δύο «νόμιζαν». Η μεν αστυνομία νόμιζε ότι έχει να κάνει με σωστούς πολίτες, ενώ αυτοί οι πολίτες νόμιζαν – πάντα εις βάρος των υπολοίπων – ότι θα έδειχναν ακόμη μία φορά το πόσο εξυπνότεροι είναι από τους άλλους, κρυμμένοι πίσω από την «έξυπνη ηλιθιότητα της διαστροφής τους» και τον οχαδερφισμό που τους χαρακτηρίζει, ότι αυτοί μόνο μπορούν, αυτοί διαφέρουν, αυτοί μόνο υπάρχουν. Το πόσοι μπορούν να νοσήσουν και να πεθάνουν από τις απερίσκεπτες κινήσεις τους, δεν τους ενδιαφέρει. Αυτός όμως που σκοτώνει είτε άθελα του ή ηθελημένα είναι δολοφόνος κ. Βούτο.
Τι προτείνετε κ. Βαλλιανάτε;
Αυτό είναι θέμα των αρχών και όχι των γιατρών. Πάντως ότι μπορεί κάποιος με μία έξοδο να κάνει την βόλτα του, να ψωνίσει, να πάρει τα φάρμακα του και συγχρόνως να κρατάει και τον σκύλο του, νομίζω ότι μπορεί να το κάνει. Όσο για την τράπεζα ή τον γιατρό δεν πάει κάθε μέρα. Για άτομα ΑμεΑ ή υπερήλικες που ζουν μόνοι, πιστεύω ότι θα είχαν λυθεί πολλά προβλήματα, εάν είχαν δώσει μεγαλύτερο βάρος οι Δήμοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι». Πάντως λίγος σεβασμός παραπάνω χρειάζεται για τους γύρω μας και πολύ αγάπη, δείχνοντας έστω και αργά ότι… παραμένουμε ακόμα πολιτισμένοι.
Πηγή: voutospress.gr
