Εκεί την δεκαετία του 1990 φτιάξαμε την “Σκάλα”
“Αθλητικός Όμιλος Σκάλας”.
Με είχανε κάνει οι πιτσιρικάδες του Χωριού “λάστιχο”
Εγώ το ποδόσφαιρο δεν το “είχα”
Την μπάλα δεν την πετύχαινα αλλά γιά να συμπληρώσουμε με βάζανε σε μιά γωνιά και με βαφτίσανε
“δεξιό μπακ”.
Μόλις βρήκαμε τον ενδέκατο και συμπληρώσαμε εντεκάδα με διώξανε κλοτσηδόν και με κάνανε “συνοδό”. Δηλαδή να συνοδεύω την ομάδα δεξιά και αριστερά και παρεμπιπτόντως να πληρώνω τα δέοντα.
Με πήραν χαμπάρι οι πιτσιρικάδες του Χωριού.Τα παιδάκια του Δημοτικού και του Γυμνασίου και με αρχίσανε:
“να φτιάξουμε και εμείς ομάδα και θέλουμε Γήπεδο και φόρμες και παπούτσια…”
Τους κάναμε Ομάδα, τα ντύσαμε, τα ποδέσαμε και αρχίσαμε.
Μετά από κάθε προπόνηση βέβαια δεν παρέλειπαν να πάνε στο “Καφέ” του Χωριού και να παραγγέλνουν:
“Χυμό και τοστ”.Με τσακίσανε.
Αλλά μου άρεσε. Αποφασίσαμε να δώσουμε και ξεχωριστό όνομα στην Ομάδα των μικρών,να ξεχωρίζουμε από τους μεγάλους και την ονομάσανε: “Πύραυλος”.
Αρχίζει το πρωτάθλημα των πιτσιρικάδων και κληρωνόμαστε πρώτο παιχνίδι στο Ληξούρι με τον “Παλληξουριακό”.
Τους μπάζω σε ένα Λεωφορείο,καμιά 20αριά μικρούς που ο ψηλότερος ήταν 1,40.
Τους είχα κάτι κουτιά με “εργολάβους” και τυλιχτά γλυκάκια,νερά,χυμούς,είχανε και τα τάπερ τους με κεφτεδάκια,τυροπιτάκια και άλλα φαγώσιμα και κινήσαμε γιά το Ληξούρι.
Στο δρόμο: “Πύραυλος ολέ και ξανά Πύραυλος”.
Στο ληξούρι ο Παλληξουριακός που ήταν Ομαδάρα κατέβασε κάτι “Λοκατζήδες”
Ο κοντύτερος ήταν 1,80.
Σκιαχτήκανε τα “πυραυλοκίνητα”.
Άρχισα τους Ληξουριώτες στο ψηστήρι,τους Διαιτητές:
“με ηρεμία παιδιά μην κτυπήσουμε που παίζουνε πρώτη φορά και είναι μικρούλια”
Τίποτα οι “Λοκατζήδες” και ο Διαιτητής βράχος.
Αλλά μας αγάπαγε ο Θεός.
Κάτσαμε όλοι στην άμυνα πρώτο ημίχρονο,είχαμε και τον αέρα σύμμαχο,κάνανε καμιά 100στη σουτ οι Ληξουριώτες,όλα στην Θάλασσα και τελικά :
0-0 Ημίχρονο.
Άλλο που δεν ήθελα. Μεγάλη ευκαιρία λέω.
Μπαίνω στα αποδυτήρια και τα βρίσκω όλα τα “Πυραυλόπουλα” πεσομένα στο πάτωμα.
Τους είχε βγει η γλώσσα.
“Μπράβο παλληκάρια μου.Θρίαμβος.Τελείωσε 0-0.Ισοπαλία”
“Μα δεν θα παίξουμε δεύτερο ημίχρονο;”ρωτάνε έχοντα άγνοια του τι μας περιμένει.
“Μπα σε αυτό το πρωτάθλημα παίζουμε ένα ημίχρονο .Το δεύτερο είναι φιλικό δεν μετράει στο αποτέλεσμα”
Μη σας πω τι συνέβη στο δεύτερο. Στο “φιλικό”
Μπήκανε μέσα οι “Λοκατζήδες” μανιωμένοι.
Μετά τα 10 σταματήσαμε το μέτρημα.
Πήρα το φύλλο αγώνος και διακριτικά το έσκισα σε μικρά κομματάκια σαν χαρτοπόλεμο και στην Θάλασσα ,περνώντας έξω από τους Βαρδιάνους.
Στο Αργοστόλι οι “θριαμβευτές”στου Πολάτου γιά τυρόπιτα και δίπλα και μετά στην Σκάλα.
Στον δρόμο εξήρα την μεγαλειώδη εμφάνιση μας και το ασίγαστο πάθος και αγωνιστικότητα μας.
Το εμπεδώσανε όλοι:
Είχαμε έρθει ισοπαλία 0-0.
Περίμεναν οι Μητέρες στο περίπτερο το Λεωφορείο να παραλάβουν τους “Πυραύλους”
“Πως πήγατε παιδιά”
Όλοι : “0-0”
Δεν υπήρχε τότε το SPORTSTHEA να αποκαλύψει την οδυνηρή πραγματικότητα.
Ήταν τότε που ανήκα στους “Γκαντέμηδες” χωρίς να μετανιώσω ποτέ.
