Πριν λίγες μέρες έγιναν κι όλας 9 χρόνια, που η Ντιάνα, η Ντιάνα Αντωνακάτου, έκλεισε τον 90χρονο πλούσιο κύκλο της ζωής της και μας εγκατέλειψε με την τελευταία της Έκθεση, νεανική, πολύχρωμη, ανθισμένη, όπως η ψυχή της.
Τον Αύγουστο του 2011, στο πατρικό της Σπίτι βαμμένο πάντα με τα κίτρινα του ήλιου, στα Βιλατώρια της Κεφαλονιάς έγινε η χαρούμενη, η επιτυχημένη αποχαιρετιστήρια Έκθεση ζωγραφικής της και η ίδια αφού δέχτηκε τους άπειρους φίλους της με μουσικές και τραγούδια και με την ρίγανη στην μέση της αυλής της και τις ντάλιες γύρω της και το πεύκο πάνοθε μας και χωρίς τίποτα να πει, μυστικά αποχαιρετούσε έναν- έναν φίλους της γιατί το ήξερε πως θα φύγει…
Υπερήφανη και θαρραλέα, θέλησε να διανύσει εκεί στον τόπο της μόνη της κοντά στο σπίτι της, τον δύσκολο δρόμο του τέλους, εκεί στο Μαντζαβινάτειο Νοσοκομείο του Ληξουρίου…
¨Έγιναν πολλά μέχρι να την πείσω να μην φύγει μόνη αλλά να την δουν και να την φιλήσουν οι φίλοι και οι συνάδελφοι που άπειρα χρόνια βρισκόμαστε στο ίδιο μακρύ τραπέζι , σχεδιάζοντας εκδηλώσεις Πολιτισμού, στην Αθήνα, στην Επιτροπή Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Επιμελητηρίου Εικαστικών Ελλάδος, -ΕΕΤΕ- που η Ντιάνα ήταν πάντα Πρόεδρος…
Το να την καταφέρω να τους δεχτεί είναι μια συγκινητική ιστορία, ένα βίωμα μοναδικό, έγινε ένας συνειδητός αποχαιρετισμός εκτίμησης, αγάπης και τρυφερότητας με τους φίλους αυτούς, αλλ’ αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλη ώρα…
Η Ντιάνα και η προσωπικότητα της ήταν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, που όλα μαζί συνθέτανε την μοναδική και ξεχωριστή της υπόσταση αλλά και αυτό είναι για άλλη ώρα…
Καθώς η ίδια η ουσία της περιείχε σπουδαίες και σπάνιες αξίες, – τόσες πολλές μαζεμένες σ ένα άτομο- αυτό την καθιστούσαν αναντικατάστατη… Αδύνατον ν αντικατασταθεί το ασίγαστο πάθος για την Ελλάδα για τον Πολιτισμό της και η προσπάθεια της και η ακούραστη επιμονή της για την ανάδειξή του. Μέχρι την ύστατη ώρα !
Κι ύστερα μέσα σε όλα , ήταν η μικρή μας Πατρίδα, Η Κεφαλονιά, τα χωριά μας, αφού όλα ξεκίνησαν από εδώ.
Κάθε Αύγουστο για χρόνια πολλά, μεταμόρφωνε το μικρό χωριό της τα Βιλατώρια Παλλικής μέσα από την προέκταση της, το σπίτι της, σε κέντρο τέχνης και Πολιτισμού. Στις ζωγραφιές της μαστόρισσα μοναδική της ακουαρέλας, αναδείκνυε και διέσωζε όλα τα στοιχεία τα εμφανή ή τα ταπεινά του τόπου της, τους έδινε αξία και υπόσταση και διάσταση τα τιμούσε, τα παρέδιδε στην αιωνιότητα, σπίτια και Μοναστήρια, τοίχους και πόρτες δένδρα, θάλασσες και βράχια και ταπεινές λιθιές… Αυτά όλα μέσα από τα δικά της χρώματα, μαζί με τις απαραίτητες μουσικές που αγαπούσε, τα θαυμάζανε κάθε Αύγουστο άπειρα μάτια και τα έπαιρναν μαζί τους, ήταν μια χαρά, ένα αλλιώτικο πνευματικό πανηγύρι μια υπερηφάνεια του τόπου μας…
Έτσι δημιουργήθηκε μια παράδοση, μια προσμονή του Καλοκαιριού, μια ανάσα ψυχής, μια ιστορία, μια ευεργεσία για τους ανθρώπους και το νησί μας όλο!
Το κίτρινο Σπίτι της Ντιάνας είναι φορτωμένο από τα καλά και τα ωραία του κόσμου τούτου, θέλω να πιστεύω πως δεν είμαστε όλοι ανάξιοι κληρονόμοι, αλλά πως είμαστε άξιοι να διατηρούμε ότι καλό και ωραίο γεννήθηκε και άνθισε και μάλιστα να το αξιοποιούμε και να το αναδεικνύουμε…
Απευθύνομαι στους τοπικούς άρχοντες κάνω έκκληση: Να βρεθεί τρόπος να αποκτηθεί το σπίτι αυτό, να γίνει δημόσια περιουσία, όχι για να ρημάξει αχρησιμοποίητο φυσικά, αλλά να γίνει ένας χώρος Πολιτισμού, θεματικό Μουσείο ίσως, ένας πόλος έλξης. Είναι αναγκαίο θα είναι ασυγχώρητο να πουληθεί σε χέρια άπονα και ξένα αυτό το ζεστό και φωτεινό χρήσιμο σπίτι, που οι σεισμοί το σεβάστηκαν, η Ντιάνα το τίμησε και το έκανε πασίγνωστο, ο τόπος το χαιρότανε και εμείς το αγαπήσαμε.
Η Ντιάνα ονειρευόταν και είχε προσπαθήσει για ένα Μουσείο με ολων των ειδών τα αγροτικά εργαλεία και μηχανήματα, μαρτυρίες δουλειάς και κόπου που διευκόλυναν την ζωή των ανθρώπων σε δύσκολους καιρούς και που τώρα περιφρονημένα λίγο- λίγο χάνονται…
Δεν είναι αυτό κάτι απλό, όμως δεν είναι και ακατόρθωτο, είναι μια πρόκληση, οι προκλήσεις είναι δύσκολες , αλλά είναι ωραίες. Ακριβώς όπως η ίδια η ζωή!
Εύχομαι. Διακαώς!
Εφη Γ. Σπηλιώτη
