Του Σπύρου Φιλιππάκη
Μεγάλη θλίψη και συγκίνηση προξένησε η είδηση του θανάτου της συμπολίτισσας καθηγήτριας φιλολόγου Δώρας χήρας Αναστ. Βικάτου, το γένος Ηλιοπούλου σε ηλικία 79 ετών, η κηδεία της οποίας τελέστηκε την Τρίτη 29.11.2022 στις 3 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίων Αγγέλων Α’ Δημ. Κοιμητηρίου Πατρών όπου και ετάφη.
Ο Σπύρος Φιλιππάκης από την Τάξη του 1982, όπως υπογράφει, αναφέρεται με συγκινητικά λόγια στην εκλιπούσα στο κείμενο που ακολουθεί.
Την Τρίτη 29.11.2022 κηδεύτηκε η Δώρα Ηλιοπούλου, η φιλόλογός μας στο Πειραματικό Σχολείο της Πάτρας, από το 1977 έως το 1982 που αποφοιτήσαμε.
Είναι μία από αυτές τις ημέρες, 40 χρόνια μετά, που σταματάει για λίγο ο καθένας μας και αναπολεί με ένα χαμόγελο τα χρόνια που πέρασαν.
Γενικά συχαίνομαι τους επικηδείους και τις νοσταλγικές του παρελθόντος σκέψεις.
Μου θυμίζουν λίγο τους απομάχους της ζωής που στέκονται και αναπολούν τα περασμένα. Εμένα μου άρεσαν πάντα αυτοί πουν καίγονταν να ζήσουν την ζωή στο έπακρο, αυτοί που καίγονταν σαν τα μυθικά Ρωμαϊκά κεριά που έγραφε και ο JACK KEROUAC.
Πάντα κοιτούσα μπροστά και νοσταλγούσα ελάχιστα. Τomorrow is another day.
Αυτή την φορά όμως μου έρχονται στο μυαλό ήχοι και μυρωδιές μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και που στιγμάτισε ανεξίτηλα όλους μας.
Ως κινηματογραφόφιλος θυμάμαι και σκέπτομαι με εικόνες.
Πρώτη εικόνα η κοκέτα που έμπαινε μέσα στην τάξη με τα όμορφα, καλοχτενισμένα χρυσά μαλλιά, τα άψογα ρούχα τα χρωματιστά μαντήλια τύπου HERMES και βέβαια την τσάντα που ξεχείλιζε από τα χιλιάδες αντικείμενα στυλό, βιβλία, κραγιόν κλπ. κρατώντας στα χέρια βιβλία, διορθωμένες εκθέσεις και διαγωνίσματα που ζύγιζαν εκατό κιλά και μετά βίας τα άφηνε στην έδρα.
Όλα ξεκινούσαν γλυκά και ήρεμα αλλά μετά από 2 -3 ώρες καταιγιστικού βομβαρδισμού με αρχαίο κείμενο και νεοελληνική γραμματεία που αριστουργηματικά προσπαθούσε να βάλει μέσα στα απαίδευτα κεφάλια μας, χωρίς μεγάλη επιτυχία, λόγω της κόπωσης και της επιθυμίας να βγούμε στο διάλλειμα για μπασκετάκι, τσιγαράκι και φλερτάκι, άρχιζε να παίρνει τις ανάποδες. Αποτέλεσμα μια ομοβροντία από παραινέσεις, συμβουλές αλλά και απειλές για αποβολές που δεν έρχονταν ποτέ αλλά την έκαναν να βγαίνει αναμαλλιασμένη στο διάλειμμα μετά τη τιτάνια προσπάθεια, προκειμένου να απολαύσει το τσιγαράκι της στο γραφείο των καθηγητών. Και 10 λεπτά μετά πάλι από την αρχή σαν τον Σίσυφο.
Αξέχαστη εικόνα στην 5ήμερη, Κέρκυρα, ξενοδοχείο ΚΟΝΤΟΚΑΛΙ, οι ορμόνες στο peak και εμείς κοπάνα για την πόλη, μεταμεσονύκτια επιστροφή με τα κορίτσια στις μύτες των ποδιών και η Δώρα να μας περιμένει στην ρεσεψιόν με τα χέρια στην μέση, το τσιγάρο στο χέρι και το «φτού σου δεν ντρέπεσαι» συνοδευόμενο από μια τσαντιά από αυτές που σε αφήνουν αναίσθητο λόγω των χιλιάδων αντικειμένων που προαναφέραμε.
Το βράδυ έφοδο στα δωμάτια των κοριτσιών και εμείς κάτω από τα κρεββάτια και μέσα στις ντουλάπες και την Δώρα πάντα διακριτική «Δεν πιστεύω να είναι κάποιος κρυμμένος. Να τσακιστεί και να πάει στο δωμάτιό του».
Κατά βάθος χαιρόταν να μας βλέπει αγαπημένους και ερωτευμένους σαν την μάνα που αγωνιά μεν αλλά χαίρεται και αγαλλιάζει δε, όταν βλέπει τα παιδιά της χαρούμενα και ευτυχισμένα.
Θυμάμαι στο λεωφορείο της επιστροφής τα ζευγαράκια της τάξης να κάθονται μαζί ερωτευμένα και την Δώρα να κάνει τα στραβά μάτια. Έρως ανίκατε μάχαν…
Άλλη φοβερή σκηνή με την Δώρα σε εφημερία στην μικρή και κλειστή αυλή του Πειραματικού ανάμεσα σε πολυκατοικίες και εμείς στην ταράτσα του απέναντι κτιρίου να ρίχνουμε φούσκες γεμάτες με κέτσαπ. Πανικός. Άλλος να βγαίνει από την τουαλέτα με τον καπνό του τσιγάρου να τον έχει τυλίξει, τα κορίτσια να βάζουν κρυφά τα τζήν κάτω από τις ποδιές και να ετοιμάζονται για τα μετασχολικά ραντεβού, τον διευθυντή να ωρύεται για τα μακριά και χίππικα μαλλιά μας καλώντας την κακομοίρες της μανάδες μας για συμμόρφωση υπό την απειλή 5 ήμερων αποβολών. Ταυτόχρονα να παρακολουθείς την Δώρα να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί της όταν οι συνάδελφοί της κατηγορούσαν το τμήμα της, εμάς δηλαδή, κουνώντας το κεφάλι με αποδοκιμασία.
Όσο αυστηρή ήταν μαζί μας, τόσο μας υπερασπιζόταν απέναντι σε όλους και ήταν περήφανη για τον χαρακτήρα μας, την ανεξάρτητη σκέψη και προσωπικότητά μας.
Ένας υπέροχος άνθρωπος, τέρας μορφώσεως, λάτρης των βιβλίων, κοκέτα, ανεξάρτητο και προχωρημένο μυαλό, με αγάπη για τα παιδιά και την παιδεία με την ευρύτερη έννοια.
Καλό σου ταξίδι Δώρα. Θα σε θυμόμαστε και θα σε κουβαλάμε πάντα μέσα μας.
Σπύρος Φιλιππάκης
Τάξη του 1982
