Και κάπως έτσι κλείνει ένας κύκλος… πολλά χρόνια έρευνας, γραψίματος, διορθώσεων… ευχαριστώ την Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών που ανέλαβε την έκδοση και τον πρόεδρό της καθηγητή Γ. Ν. Μοσχόπουλο, που εισηγήθηκε σχετικά.
Είναι δύσκολοι καιροί για το βιβλίο και για τους αναγνώστες, γι αυτό και θα προσπαθήσω σύντομα να υπάρχει και ηλεκτρονική μορφή για να μπορεί όποιος θέλει να το έχει δίχως να επιβαρυνθεί.
Η έρευνα είναι υπέροχο πράγμα, προϋποθέτει όμως αφοσίωση συστηματική. Δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, και από την άλλη αγαπώ πολύ τη δουλειά που κάνω τώρα, που θέλει πολύ διάβασμα αν θες να την κάνεις υπεύθυνα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι σχολικές διακοπές που δίνουν την ευκαιρία για μικρές μελέτες.
Ίσως λοιπόν αυτή να είναι η πρώτη και η τελευταία μου μονογραφία, που τελείωσε χάρη στις πιέσεις και την ενθάρρυνση του καθηγητή μου Θεοδόση Πυλαρινού, που πίστεψε σε μένα πολύ περισσότερο από εμένα τον ίδιο. Κι έτσι εδώ και εφτά χρόνια ολοκληρώθηκε αυτή η διδακτορική διατριβή που τώρα, αφού κοιμήθηκε στα συρτάρια μερικά χρόνια, μια και δεν έκανα μόνος μου καμία κίνηση για την έκδοσή της, έγινε ένα δίτομο βιβλίο.
Ο κόσμος σίγουρα δεν θα γίνει καλύτερος από αυτή τη συνεισφορά. Θα ήθελα πραγματικά να είχα προσφέρει κάτι ουσιαστικότερο που θα έκανε καλό στους ανθρώπους και την κοινωνία. Έκανα πάντως ό.τι μπορούσα. Και διαπίστωσα ότι η έρευνα τέλειωσε με περισσότερες απορίες και ερωτήσεις από εκείνες που είχα στην αρχή… αν επιβεβαίωσα κάτι λοιπόν είναι πως στην επιστήμη η απόλυτη βεβαιότητα και η απόλυτη γνώση είναι μια χίμαιρα, μια φενάκη. Και ότι βαυκαλίζεται όποιος πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Από το fb του Ηλία Τουμασάτου
