Γυναίκα. Αυτή που κάθε βράδυ σκαρφαλώνει ψηλά, στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Και δε θα κατέβει μέχρι να είναι ασφαλής από κάτω ο κόσμος όλος. Ο δικός της κόσμος.
Γιατί είναι κόρη. Και ξέρει ότι κάθε φορά που σιδερώνουν τα ρούχα της, λειαίνουν και τα δύσβατα μονοπάτια της.
Είναι μητέρα. Και θα καρτερά, μέχρι το νερό στη λίμνη όπου κοιμούνται τα νεραιδένια τους όνειρα να είναι ζεστό.
Είναι σύντροφος. Και την έφερε η ζωή και την ακούμπησε πάνω στην ίδια κουκκίδα του χρόνου. Για να βρεθούν μαζί.
Είναι φίλη. Και δεν είναι το ίδιο αίμα. Είναι τα κοινά χαμόγελα που μοιράστηκαν. Και τα χαμόγελα έχουν μνήμη, έχουν συνείδηση.
Γιατί είναι αδερφή. Και έχει το παλιό δεντρόσπιτο που παίζανε, στερεωμένο στο ίδιο πάντα σημείο. Στα αριστερά του στήθους…
