Στον νου μου ήλθε απόψε ένας μύθος των αρχαίων Ελλήνων … με μηνύματα που αντηχούν ακόμη και σε τούτη την εποχή … Ακούει κανείς; …
Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο των αρχαίων Ελλήνων, ζούσε κάποτε ένας βασιλιάς, ο Ερυσίχθων. Ηταν ασεβής και υπερβολικά αλαζόνας. Το όνομά του σημαίνει: αυτός που με βία πετά κάτι στο έδαφος, που πληγώνει την Γη. Μιαν ανοιξιάτικη λοιπόν ημέρα, που ολάκερη η φύση χαμογελούσε, ο Ερυσίχθονας διέταξε τους δούλους του να τον ακολουθήσουν και να πάνε στο Ιερό Δάσος, να κόψουν δένδρα, προκειμένου με την ξυλεία τους να κτίσει ένα μεγαλειώδες ανάκτορο. Δεν δίστασε μάλιστα ο ίδιος, με τα δικά του χέρια, να κόψει και μια αιωνόβια τεράστια βελανιδιά που ήταν το αγαπημένο δένδρο της Θεάς Δήμητρας. Την έκοψε βίαια, αφού πρώτα με μια τσεκουριά έκοψε το κεφάλι ενός δούλου του, που ματαίως προσπάθησε να τον αποτρέψει. Γύρω από αυτήν τη βελανιδιά λέγει ο μύθος ότι οι Νύμφες χόρευαν τους μυστικούς χορούς τους, τραγουδώντας τραγούδια με λόγια αθάνατα. Και έτσι, μαζί με τη βελανιδιά καταστράφηκε και ολάκερο το Δάσος, αδύναμο στη μανία του Ερυσίχθονα, που πλέον τον περίμενε μιαν ανελέητη τιμωρία. Η Πείνα, χλωμή, με μάτια σβησμένα, υπακούοντας στην εντολή της Δήμητρας μπήκε στο παλάτι του Ερυσίχθονα. Ο Ερυσίχθονας πιά άρχισε να τρώει ότι έβρισκε μπροστά του. Και δεν άργησε η ημέρα που πια μην βρίσκοντας κάτι να φάει, άρχισε να τρώει τις σάρκες του, και έτσι πονώντας μαρτυρικά τον λυπήθηκε ίσως ο μαυροφορεμένος Βαρκάρης και τον οδήγησε στον Άδη.
Δια το ακριβές της αντιγραφής
Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος
