Με το πρώτο φως της μέρας ξεκίνησε το λαϊκό προσκύνημα.
Κι αναρωτιέται κανείς:
Ο παπά Νικόλας Παπαναστασάτος,
ο παπά Δασκαλάκης,
ο παπάς μας,
έρχεται από μιαν άλλη εποχή με άλλους ανθρώπους και φεύγει , αφήνοντας πίσω του 12 παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Μ’ ένα μισθό παπά δεν ταΐζεις τέτοια οικογένεια
Για τον παπά μας, δεν ίσχυε το “ή παπάς ή ζευγάς”.
Και παπάς και ζευγάς και ψαράς και ξυλοκόπος και γεωργός και κυνηγός. Και η γυναίκα του ταβερνιάρισσα, μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά, παπαδιά… Και είμαι βέβαιος πως δεν τα θυμάμαι όλα. .
—
Κι έπρεπε να κρατά όρθιο κι ενωμένο ένα ολόκληρο χωριό. Να νοιαστεί για πολύ περισσότερους από όσοι ήταν η οικογένεια του.
Και τα κατάφερνε και σ’ αυτά τα ιερά καθήκοντα.
Ήταν και παπάς και αντάρτης. Συνεταιριστής, μαχητής, πολιτικά και κοινωνικά δρων άτομο με τον τρόπο της αγάπης.
Ήταν πάντα ένας από μας, ανάμεσα μας..
—-
Αυτή η ράτσα ανθρώπων χάνεται και στη μοντέρνα , μεταμοντέρνα εποχή μας, δεν τη συναντάς πια.
—
Στο ερώτημα του τίτλου, κάποιοι λίγοι ψέλισαν :
“Να μη το αφήσουμε”. .
—
Θα θυμόμαστε.Θα προσπαθούμε.
Από το fb του Γιάννης Κων. Κρούσος
