Γράφει ο Σπύρος Αλεβιζόπουλος
Ο Νικόλας Βαλλιανάτος έφερε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα χρόνων.
Πολλών χρόνων.
Πράγματι είναι να ντρέπεσαι γι αυτή την ανάλγητη πολιτεία.
Στις 4/7/2002 ένας άνθρωπος προσπάθησε να σώσει κάποιον άλλον συνάνθρωπο του από πνιγμό.
Παρόλα αυτά πνίγηκε ο ίδιος.
Τραγωδία.
Για την οικογένεια του.
Τρία παιδιά έμειναν ορφανά, απροστάτευτα.
Η Πολιτεία το μόνο που του πρόσφερε για την αυτοθυσία του ήταν μια πλακέτα που δόθηκε στην γυναίκα του μετά από τιμητική τελετή.
Έκτοτε, ακόμα περιμένουν για την φροντίδα των παιδιών του και ένα διορισμό για την μητέρα.
Δημήτρης Παπαδόπουλος το όνομα του από τα Γρεβενά.
Εργαζόντανε σαν απλός εργάτης σε μια κατασκευαστική εταιρεία.
Παραλληλίζει ο Νικόλας με τον χαμό του Γιώργου Μπαλταδώρου, ο οποίος έχασε πρόσφατα τη ζωή του με το μοιραίο Mirag.
Έτρεξαν όλοι βέβαια να υιοθετήσουν τα παιδιά, ιδιαίτερα η Βουλή.
Σωστό.
Δεν είναι βέβαια το ίδιο….
Αλλά παραμένει μια αυτοθυσία….
Να σώσει ένα συνάνθρωπο του.
Αλλά η Πολιτεία δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι η ΝΤΡΟΠΗ.
Ντροπή για όσους είχαν αναλάβει να προωθήσουν μια τέτοια εξέλιξη.
ΝΤΡΟΠΗ!!!!
Αναδημοσίευση από www.kefalonianews.gr
