ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ
Ο Αίσωπος ήταν ο μεγαλύτερος παραμυθάς που γέννησε η Ιστορία.
Δούλος και γιός δούλων έζησε και αναγνωρίστηκε με και από τα παραμύθια του.
Από τα ίδια παραμύθια του όμως πέθανε.
Βρισκόταν στους Δελφούς και εκεί αντιλήφθηκε πως τα «παλληκάρια» του Μαντείου μασούλαγαν τα αφιερώματα και την περνούσαν κοτσάνι.
Έγραψε λοιπόν με τρόπο σκωπτικό ένα σχετικό παραμύθι που αποκάλυπτε το φαγοπότι.
Ωραία-ωραία το ιερατείο του Μαντείου πήρε τον μαρτυριάρη Αίσωπο τον ανέβασε σε ένα βραχάκι, του έδωσε μια σπρωξιά και ο κακομοίρης ο Αίσωπος έφτασε κουτρουμπελόντες στην Ιτέα και πήγε καλιά του.
Εφάμιλλος του Αίσωπου μπορεί κατά την γνώμη μου να θεωρηθεί στις μέρες μας μόνο ο Αλέκος ο Παρίσης ο οποίος, καλά να είναι, έχει πει μερικά από τα μεγαλύτερα σύγχρονα παραμύθια που θεωρώ καθήκον μου απέναντι στην παγκόσμια Ιστορία του Μύθου να καταγράψω.
ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ Νο 3 «όταν ΘΑ τελείωνα το Αλιευτικό καταφύγιο Κατελειού»
«Μου αρέσει όπως ξέρετε το ψάρι. Δόμου καμιά σφυρίδα, καμιά συναγρίδα και πάρε μου την ψυχή. Ήταν 10-Μαρτίου-2009 και ήμουνα Βουλευτής, τότε φτιαχνόταν το Αλιευτικό Καταφύγιο Κατελειού με τα προβλήματα του.
Με φωνάζουν σαν Βουλευτή να πάρω θέση οι ψαράδες του Ελειού, που έλπιζαν οι φουκαράδες πως θα λύσω το πρόβλημα, που εγώ δεν μπορώ να λύσω τα κορδόνια μου.
Λέω, δεν πας μωρέ Αλέκο να χτυπήσεις και κανένα ψαράκι να στυλωθείς.
Πάω λοιπόν μαζεύονται οι ψαράδες και τι τους λέω ο αθεόφοβος που μερικές φορές τα χάνω με την αναισθησία μου.
«Μην σας νοιάζει θα τελειώσει το έργο, το λέω και τελειώσαμε»
Βαρέσανε τα σχετικά παλαμάκια και έφαγα ο μπαγάσας ένα σίκλο μακαρόνια με κολοχτύπες «θάνατο».
Στο Λιμάνι του Κατελειού 10 χρόνια από τότε δεν μπήκε βίσαλο. Τους το έταξα 4-5 φορές στους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι βαράνε πάντα παλαμάκια, γιατί ως γνωστόν άβυσσος είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Και έζησα εγώ καλά και οι Κατελισιάνοι κακά και μαύρα.
